Η δεκαετία του ’50 δεν είχε πολλές καλές στιγμές για την ΑΕΚ. Το 1951, λίγο μετά το ιστορικό 2-2 με την Αούστρια Βιέννης, ο Μπίμπι αναχώρησε αιφνιδίως από την Ελλάδα, ενώ ακολούθησε η απόσυρση από την ενεργό δράση του Κλεάνθη Μαρόπουλου και του Μιχάλη Δελαβίνια, των τελευταίων μεγάλων παικτών από την προπολεμική ομάδα.
Ο Δελαβίνιας ήταν ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ στον χαμένο Τελικό Κυπέλλου του 1953 (με 3-2 από τον Ολυμπιακό) όπου η Ενωση εμφάνιζε μερικούς από τους παίκτες που θα έγραφαν ιστορία στα επόμενα χρόνια, όπως ο Ηλίας Παπαγεωργίου και ο Ανδρέας Σταματιάδης. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια και να φτάσουμε στο 1956, για να φύγει η ΑΕΚ νικήτρια από το ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο στην ίδια διοργάνωση. Τα γκολ των Χανιώτη και Κανάκη έστεψαν την ΑΕΚ Κυπελλούχο απέναντι στον απόλυτο κυρίαρχο της εποχής Ολυμπιακό.
Οι Σεραφείδης, Παραγιός, Καρακατσάνης, Τσαγγάρης, Ζωγράφος, Πούλης, Εμμανουηλίδης, Κανάκης, Χανιώτης, Σταματιάδης και Κουρτίδης ήταν οι έντεκα του θριάμβου.
Από την εξέδρα παρακολουθούσε ο Κώστας Νεστορίδης που είχε ήδη έρθει από τον Πανιώνιο με ‘διετή τιμωρία’ (καθώς ο σύλλογός του δε συναινούσε στη μετακίνησή του) και που από τη σεζόν 1957-58 θα μπορούσε να ενισχύσει την ΑΕΚ και σε επίσημες διοργανώσεις. Οταν πια εντάχθηκε κανονικά στην ομάδα, η ΑΕΚ ανέβηκε επίπεδο, οι τίτλοι του 1958 του 1959 χάθηκαν στις λεπτομέρειες, αλλά η Νέα Φιλαδέλφεια γινόταν ήδη πόλος έλξης όλων των φιλάθλων και πλέον το γήπεδο αυτό (που με την κατασκευή δύο εξεδρών τη δεκαετία 1945-55 δεν χωρούσε πάνω από 15 χιλιάδες θεατές) έπρεπε να μεγαλώσει αρκετά.